Your Body Is Not Broken

We groeien op met de overtuiging dat we tot op zekere hoogte invloed uit kunnen oefenen op ons lichaam, maar dat antwoorden hierover uiteindelijk alleen buiten onszelf te vinden zijn. Het is vanzelfsprekend dat we bij vreemde klachten direct naar een specialist gaan. En tegelijkertijd is het opmerkelijk dat ons lichaam een duizelingwekkende intelligentie bezit maar we het gevoel hebben hier zelf geen toegang toe te hebben.

De reguliere allopathische geneeskunde kenmerkt zich door het bestrijden en onderdrukken van symptomen op het moment dat deze zich aandienen. Dit is heel effectief bij problematiek die om een acute oplossing vraagt, denk bijvoorbeeld aan het behandelen van een botbreuk, antibiotica bij een acute infectie of reanimatie tijdens een hartaanval. Chronische aandoeningen daarentegen, ontstaan gedurende een langere periode en voor het behandelen hiervan lijkt de allopathische geneeskunde niet altijd even effectief. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat iemand jaren na een chemo behandeling alsnog uitzaaiingen krijgen, een operatie de hernia klachten niet wegneemt, of mensen de rest van hun leven medicatie moeten gebruiken die vervelende bijwerkingen geeft.

Als we te maken krijgen met ziekte, roept dat weerstand op. Uit wetenschappelijk onderzoek van Harvard uit 2012, is gebleken dat dit de klachten negatief beïnvloed. Wetenschappers onderzochten wat de effecten zijn van de betekenis die we geven aan stress. Een normale fysiologische reactie, is dat de hartslag omhoog gaat en bloedvaten zich vernauwen. Als iemand zich langdurig in deze fase bevindt, kan dit uiteindelijk lijden tot hart en vaatziekten. De onderzoekers gaven een groep deelnemers de opdracht hun stress gevoelens positief te benaderen met gedachtes en uitspraken als ''ik ben vitaal'', ''mijn hart bonkt van energie'' of ''stress helpt mij te bereiken wat ik wil''. Het resultaat was duidelijk zichtbaar. De positieve manier waar op ze stress benaderde, maakte dat de bloedvaten zich verwijdde, een gezonde toestand die ook te zien is bij ontspanning of bijvoorbeeld moed.

De reguliere geneeskunde benadert het lichaam als op zichzelf staand, en laat daarmee de essentiële context achterwege, namelijk dat we altijd in verbinding staan met onze omgeving. Als metafoor kun je je dit voorstellen als een bal die van een berg wordt geduwd en gaat rollen. In plaats van te onderzoeken waarom de bal is geduwd, richt de geneeskunde zich op de bal zelf. Deze wordt gezien als defect omdat het is gaan rollen, en alsof het moet worden gerepareerd.

Epigenetica ziet het belang van dit vraagstuk, en richt zich als tak binnen de wetenschap op het onderzoeken van de mate waarin omgevingsfactoren onze gezondheid beïnvloeden.

''The moment you change your perception is the moment you rewrite the chemistry of your body'' dr. Bruce Lipton

Volgens dokter Gabor Maté is de mens evolutionair gezien afhankelijk van twee factoren: Het vermogen te verbinden en het vermogen zichzelf te zijn. Dit is wat je 'interdependentie' noemt. Mensen zijn geprogrammeerd om als groep te overleven. Van alle diersoorten zijn we het langst afhankelijk van onze ouders. Naast het feit dat we elkaar nodig hebben, hebben we ook de basisbehoefte om onszelf te kunnen zijn. Dit betekent dat het noodzakelijk is om onze emoties te kunnen voelen en uiten. Emoties geven ons informatie over elkaar en zetten ons in beweging, wat beide nodig is voor overleving. Zo vertelt Maté over een Australisch onderzoek, dat laat zien dat vrouwen met borstkanker aanzienlijk minder kans hebben om te genezen als ze eenzaam zijn. Ook vertelt hij in zijn boek ''When The Body Says No'', over de patronen die hij in zijn praktijk tegenkomt bij zijn patiënten met kanker. Veel van hen hebben in hun opvoeding geleerd hun emoties te onderdrukken, waardoor zij op latere leeftijd moeite hebben op een gezonde manier hun woede te uiten. Patiënten die daarentegen niet wisten hoe ze hun boosheid konden reguleren, leken vaker kans te maken op een of hartaanval of beroerte.

Het is belangrijk te beseffen dat ons lichaam als ecosysteem functioneert. Niet als statisch object, maar als het ware, een dynamisch doorgeefluik voor bewustzijn. Dagelijks gaan er 50 miljard cellen dood en worden deze vervangen. Elk jaar is je lichaam nieuw, maar jij bent er nog steeds, en die ''jij' is wat je kunt omschrijven als bewustzijn. Waar je met dit bewustzijn je aandacht op richt, kan verandering te weeg gebracht worden, dit is zelfs op moleculair niveau terug te zien in een experiment met water, en aangezien wij zelf voor 65% uit water bestaan, kun je je voorstellen hoe krachtig dit is. Bewustzijn is overal, we kunnen hier gebruik van maken door een liefdevolle, interdependent verbinding te creëren met onszelf en onze omgeving.

Dus ook voor de relatie die we hebben met ons lichaam, speelt interdependentie een cruciale rol. Zijn we in contact met onszelf als we alleen zijn? En geven we onszelf de toestemming te voelen? Als je bijvoorbeeld niet mocht huilen, zul je het moeilijker vinden gevoelens toe te laten, of heb je misschien niet eens door dat ze er zijn. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat er door een trauma nog een stukje van in jou in het verleden leeft. De onderstaande oefening kan je helpen te luisteren naar wat je lichaam je te vertellen heeft op het moment dat je een klacht ervaart.

Oefening:   

1. Ga comfortabel zitten en sluit je ogen. Vertrouw er op dat alles wat wel of niet omhoog komt tijdens deze oefening precies de bedoeling is

2. Ga met je aandacht naar de plek in je lichaam waar je last van hebt

3. Onderzoek dit aan de hand van de volgende vragen: Welke vorm heeft het gevoel? Beweegt het? Wat voor structuur heeft het? Is het bijv. zacht of scherp. Als het een kleur heeft, welke kleur zou het hebben?

4. Stel jezelf vervolgens de volgende vraag: Hoe sta ik tegenover dit gevoel? Vind ik er wat van? Mag het er zijn of vind ik bijv. dat het weg moet?

5. Als je opmerkt dat er een deel in jou is dat weerstand biedt jegens het gevoel, kun je dit deel vragen of het even ,voor deze oefening in een ander kamertje wil zitten. Let op! Forceer dit deel niet als het wil blijven. Waarschijnlijk wil dit deel je beschermen.

Ga alleen door met de oefening onder een voorwaarde dat dit deel het ermee eens is. Misschien wil het even op een bankje op de zijlijn zitten zodat het mee kan kijken, bijvoorbeeld.

6. Ga nu terug met je aandacht naar het gevoel. Zit het er nog? En zo ja, wat merk je op, nu je er zonder oordeel naar kijkt? Is de vorm hetzelfde en beweegt het op dezelfde manier?

7. Als er een emotie op het gevoel zit welke is dat dan? Vraag het waarom het zich zo voelt en wat het van jouw nodig heeft.

8. Kom terug met je aandacht en schrijf op wat je hebt opgemerkt.

*Yana van Dijk Coaching biedt geen medisch advies en kan op geen enkele wijze verantwoordelijk worden gesteld voor je medische of psychische gezondheid